Een fragment uit het dagboek van een avonturier

Vandaag is de grote dag, daar gaan we. In de stromende stromende regen begint de grote tocht richting Annapurna basecamp. Totaal onvoorbereid op de sneeuw en kou (-5 graden) maar helemaal voorbereid op losse rotsen of glibberige paadjes met m'n hightech wandelstokken (a.k.a. in-het-bos-gevonden bamboestokken). Een echte wandelnerd kan je me niet noemen, ik ga toch meer voor termen als ontdekker of avonturier wanneer ik mezelf vergelijk met alle rondwandelende thermo's en northface-reclames.

Terwijl ik de bloedsporen van plots onthoofde zwijnen, ratten en rondgezwaaide onthoofde kippen van het festival dat 's ochtends plaats gevonden heeft probeer te ontwijken, loop ik stap voor stap een heuvel op. Het pad wordt steeds wilder en de heuvel veranderd langzaam in een berg. Niet alleen de steilheid van het pad verandert maar na een tijdje is de hele omgeving niet meer het zelfde.

Van dichtbegroeide rhododendronbossen met overhangende rotsen en slierterige takken naar slingerende paden langs rivieren die we vervolgens oversteken via houten krakkemikkige hangbruggen (een geheel dat een mooi Indiana Jones plaatje schetst). Van open rijstvelden en pittoreske dorpjes, naar een grimmig sneeuwlandschap dat in combinatie met de mist het randje van de wereld lijkt te zijn.

Het leuke aan onvoorbereid zijn is dat het leven 1 grote verassing is, zoals onverwachte hangbruggen, sneeuw, een warme douche, spaghetti op 4130 m hoogte en een verbazend sterke weerstand/maag (na +- 3 salades, kraanwater en ijsklontjes)..

Maar ook zonder onvoorbereidheid is het leven in de bergen een verassing. Het ene moment geniet ik van het mooiste uitzicht over dalen en rivieren, en nog geen seconde later wanneer ik een foto wil maken is het hele uitzicht verscholen achter een grote grijze grimmige wolk.
Het is 20 graden en je maakt je zorgen over het verbranden van je nek en dan lijkt de hel opeens los te barsten en komt het water met liters uit de lucht vallen.

"Ik loop de berg op met modder tot op mijn knieën, mijn haar glanst van de vettigheid en alles stinkt. Het maakt me niet meer uit wat de persoon achter mij van mij denkt of dat ik zojuist in de yak-poep ben gaan zitten. Ik ben mijn waardigheid verloren en het enige waar ik aan kan denken is het bereiken van de top, een warme douche en droge kleren want inmiddels stort de regen uit de hemel en stroomt het water van onder en boven langs mijn lichaam aangezien mijn schoenen niet waterdicht zijn en helaas mijn 50 cent poncho het ook begeven heeft. "

Zonde hoe een klein moment als deze de herinnering van de hele dag kan saboteren en je vergeet hoe mooi het eerder was. Hetzelfde gebeurt wanneer je een langere tijd door hetzelfde gebied loopt of in dezelfde wereld leeft. Je beschouwt alles als normaal en vergeet het mooie en speciale.

Daarom, the thought of the day:
Laat je opnieuw en opnieuw verassen, en blijf je verbazen over alles om je heen, net als een kind dat de wereld voor het eerst ziet en ontdekt. Blijf de wereld elke dag weer opnieuw ontdekken.

Liefs